Zapraszamy do wzięcia udziału w tradycyjnym, corocznym konkursie na Tradycyjny Wieniec Dożynkowy.
Konkurs na Tradycyjny Wieniec Dożynkowy rozstrzygnięty będzie podczas Dożynek Gminy Oleśnica - 17.08.2024 w Zarzysku.
Szczegółowe informacje w regulaminie. W załączniku również karta zgłoszeniowa, którą będzie można wypełnić również podczas Dożynek.
Zwyczaje związane z przełomowym momentem w życiu wsi, jakim było zakończenie najważniejszych prac polowych, cechowały się na terenach polskich znaczną rozmaitością. Niezależnie jednak od występujących różnic w każdym z regionów miało miejsce uroczyste, obrzędowe ścięcie ostatnich kłosów połączone z przeniesieniem ich wśród śpiewów i muzyki do chaty czy dworu, gdzie przechowywano je do momentu wysiania z nich ziarna jesienią. Zwyczaj ten, choć przeszedł znaczną ewolucję przetrwał do dzisiaj i znany jest pod nazwą dożynek, wieńcowego (od najważniejszego atrybutu – wieńca dożynkowego). To wielkie święto gospodarskie odbywało się w sierpniu lub na początku września a czasem przy sprzyjającej pogodzie w święto Matki Boskiej Zielnej (15 sierpnia). Bardzo ważnym etapem uroczystości dożynkowych było wicie wieńca żniwnego oraz pochód z nim do dworu lub chaty. W zależności od okolic jego rolę mogła pełnić sama „przepiórka” wykopana z pola i przystrojona kwiatami i wstążkami. Najczęściej jednak wieniec, bądź wieńce, wito wplatając w nie kłosy z „równianki” oraz garście zżętych, niemłóconych zbóż: żyta, pszenicy, jęczmienia i owsa. Ubogacano je owocami i warzywami, czyli wszystkim czym obrodziła ziemia, przystrajano wstążkami i kwiatami polnymi (były to: astry, barwinek, róże polne, goździki, kwiat ślazu gęsiego, nagietki, kurzyślad). Wieńce żniwne mogły przybierać różne kształty np. wielkich, barwnych kół, zrobionych z łubianych lub wiklinowych obręczy, pokrytych kwiatami i kłosami albo bukietów o trzech odnogach przewiązanych tasiemką. Zwykle miały one jednak kształt korony węgierskiej. Składały się z tzw. obrączki, czyli warkocza zrobionego ze zboża o średnicy grubości cala (splot sam bez kłosek) oraz dwóch przymocowanych do niej warkoczy wygiętych kabłąkowo. Miejsce ich krzyżowania się przewiązane było jedwabnymi wstążkami, najczęściej barwy białej, żółtej, czerwonej i szafirowej.